عطار در مصیبتنامه در ستایش از شعر خود چنین میسراید
(عطّار 1386ش، ص448-449):
آبِ هر معنی، چنانم روشن است/ کآنچه خواهم، جمله، در دستِ
من است
مینباید شد بحمدالله بهزور / همچو فردوسی ز بیتی در تنور
همچو نوح آبی بهزور آید مرا زآنکه طوفان از تنور آید مرا
از تنورم چون رسد طوفان بهزور / هیچ حاجت نیست رفتن در
تنور
همچو فردوسی فُقَع خواهم گشود / چون سنایی، بیطمع، خواهم
گشود