بنیادهایی به نام فردوسی؟

امروز کمی عصبانی ام. چرا؟ عرض می کنم. به روز بزرگداشت فردوسی در 25 اردیبهشت نزدیک می شویم. این روزها در مرحلۀ حرف، همه از فردوسی و شاهنامه سخن می گویند. بله! شاهنامه شناسنامۀ ملی ماست و شاعر آن بزرگترین شاعر جهان و چنین و چنان. سه چهار سال پیش در سرمقالۀ نامۀ فرهنگستان به مناسبت هزارۀ شاهنامه از پنج بنیادی که به نام شاهنامه و فردوسی در سالهای گذشته فعال بودند، سخن گفتم. پرسش من این است:
این بنیادها چه کار مهمی برای شاهنامه انجام دادند؟ این بنیادها بیشتر برای تبلیغ گردانندگان آن بوده و هست تا برای شاهنامه و فردوسی. البته انصاف را فرهنگ سرای فردوسی مشهد چند کار مهم انجام داده است. چند سال پیش یکی از همین بنیادها برای سخنرانی دربارۀ شاهنامه از من دعوت کرد. اما پیش از سخنرانی بنده، دبیر همان بنیاد، بزرگداشتی برای خود گرفته بود و لوح سپاسی هم به او تقدیم شد برای فعالیتهای مشعشع او دربارۀ شاهنامه!). سالهاست که می نویسم و می گویم آقایان! مهمترین کار یک بنیاد برای شاهنامه این است که کتابخانه ای اختصاصی برای شاهنامه و حماسۀ ملی برپا شود و همۀ کتابها و مجله ها و اسناد و کپی نسخه ها در آنجا گرد آید تا هر پژوهنده و دانشجویی در صورت نیاز بدان مراجعه کند. مجله ای تخصصی شاهنامه شناسی و انتشار کتابهای شاهنامه شناسی و حمایت از پایان نامه ها دربارۀ شاهنامه و.... این کار مگر چقدر بودجه می خواهد. طرف من دولت نیست. همین ثروتمندانی که دیده ام تا چه اندازه شیفتۀ فردوسی اند. در ایران و خارج از ایران. ثروتمندان ما هم آداب ثروتمندی نمی دانند و نمی دانند که هزینه کردن بخش کوچکی از ثروت خود در راه فرهنگ، چه نام نیکی از خود بر جای می گذارند. در گذشته همین ثروتمندان ایرانی فعالیتهای شایسته ای در حمایت از زبان و ادب فارسی داشته اند. به امید آن روز. راحت تر شدم و آرام تر. حرفهایم را زدم.